Wat Ik Mocht Loslaten
Langzaam begon iets in mij te verschuiven. Niet door inzichten maar vermoeidheid.
De vermoeidheid van dragen
wat niet meer van mij was.
De zwaarte van overtuigingen
die ooit hielpen, maar nu verstarden.
Ik liet los
dat heling zwaar moet zijn.
Soms is zachtheid voldoende.
Soms is stoppen
al de grootste transformatie.
Ik liet los
dat ik altijd beschikbaar moet zijn.
Dat ik mezelf moet uitleggen.
Dat ik mijn waarheid kleiner maak
zodat een ander zich comfortabel voelt.
Ik liet los
dat groei lineair is.
Dat terugvallen falen is.
Dat stilte leegte betekent.
Wat Niet Langer Dient
Wat niet langer dient,
is leven vanuit oude contracten
die je ooit onbewust tekende.
Het idee dat je pas goed genoeg bent
als je iets hebt opgelost.
Dat je waarde afhangt
van wat je geeft.
Dat je intuïtie eerst gefilterd moet worden
door logica of toestemming.
Wat niet langer dient,
is jezelf blijven vormen
naar een versie
die ooit veilig voelde
maar nu niet meer klopt.
Wat Bleef
Wat bleef,
was het hart.
Niet het perfecte hart.
Maar het eerlijke.
Het hart dat weet wanneer het genoeg is.
Wanneer het tijd is om te rusten.
Wanneer iets niet meer resoneert
ook al was het ooit waar.
Ik geloof nu niet meer
dat alles een les moet zijn.
Sommige dingen
mogen gewoon stoppen.
Ik geloof nu
dat loslaten geen verlies is,
maar ruimte.
Ruimte om te ademen.
Om zachter te leven.
Om trouw te zijn
aan wie ik nu ben
niet aan wie ik ooit moest worden.
En jij?
Misschien voel jij het ook.
Dat wat je ooit geloofde
je niet meer draagt,
maar juist tegenhoudt.
Je hoeft het niet weg te duwen.
Niet te bevechten.
Alleen te erkennen:
Dit heeft me gebracht tot hier.
En hier mag iets anders ontstaan.
Dat is geen einde.
Dat is bewustzijn
dat zichzelf verruimt.
En dat…
is precies op tijd. 🤍
