Ik vind deze grafheuvels een subtiele maar krachtige herinnering aan iets wat we vaak vergeten: we zijn niet los van de tijd en het land.
We staan op schouders van generaties, we bewegen op grond die al verhalen kent.Als wandelcoach, is dit niet alleen archeologie, het is levende inspiratie. Een uitnodiging om stappen te zetten in een groter geheel.
Een wandeling door de tijd
Ik stap het bos in bij Toterfout. En voel het zachte mos, hoor de takjes onder mijn schoenen kraken, de frisse lucht die mijn zintuigen prikkelt. Ik zie een kleine heuvel oprijzen tussen de bomen Een bordje licht verweerd, vertelt dat deze heuvel een begraafplaats was, 3000 jaar geleden.
Ik sluit mijn ogen voor een moment en stel mij voor hoe de mensen hier toen stonden, samen rondom een vuur. Misschien fluisterden ze woorden van liefde, lieten ze een voorwerp achter, vierden ze het leven terwijl ze afscheid namen tegelijkertijd.
Ik wandel verder en ontdek een dichte palenkrans om een andere heuvel: een ring van houten palen, zorgvuldig geplaatst, markering van iets heiligs. Volgens de uitleg waren dit niet alleen markeringen voor de doden, maar ook zichtbare tekens in het landschap die de levenden verbinding boden met hun plek en met de gestorvenen.
In het gebied tussen de gehuchten Toterfout en Halve Mijl vonden archeologen ongeveer 34 grafheuvels waarvan er 16 later zorgvuldig werden gerestaureerd.
Eén van die heuvels gaat zelfs terug tot het neolithicum nog verder terug in de tijd dan de meeste anderen.
Het hele terrein is officieel erkend als archeologisch rijksmonument.
Dit is de plek waar ik mijn intentie van dankbaarheid uitspreek.
Ik breng met een glimlach dankbaarheid voor wat was, de mensen, de rituelen, het land. En laat iets los, een oud patroon, een angst, en laat het hier achter. Ik nodig de aarde onder mij uit, te composteren wat mij niet langer dient. Oude gewoontes, vervangen door nieuwe inzichten.
Ik dank moeder aarde, vader hemel voor dit inzicht, en de dankbaarheid in mijn hart.
