In de kern gaat vergankelijkheid niet over verlies, maar over liefde. Het herinnert je eraan dat elk moment, elk wezen en elke ervaring uniek is. Het leert je te koesteren wat is, zonder angst voor wat komt. Want zoals de natuur ons laat zien: wat loslaat, keert in een andere vorm altijd weer terug.
Dus laten we samen vieren wat vergankelijk is. Laten we leren van de bladeren, de sterren en het universum dat constant transformeert. In die vergankelijkheid ligt een diepe, tijdloze schoonheid die ons dichter bij onszelf en bij elkaar brengt.
De Natuur Als Gids
In de natuur vinden we de zuiverste vorm van vergankelijkheid. Denk aan de herfst, waarin bomen hun bladeren loslaten. Het lijkt een moment van verlies, maar in werkelijkheid is het een daad van vertrouwen. De boom weet dat er een nieuwe lente zal komen, waarin de cyclus zich voortzet. Dat vertrouwen mogen wij ook cultiveren in ons eigen leven.
Vergankelijkheid nodigt ons uit om in het moment te leven. Om de schoonheid van de bloesem te waarderen, wetend dat ze zal verwelken. Niet met een zwaar hart, maar met een diepe dankbaarheid voor het hier en nu. Net zoals de boom weet dat zijn kale takken de ruimte scheppen voor nieuwe groei, mogen wij leren om los te laten wat niet meer dient.
Een Oefening In Toelaten
Omarm vergankelijkheid met een eenvoudig ritueel in de natuur:
Zoek een rustige plek buiten. Neem een blad, steen of tak die je aanspreekt.
Sta stil bij wat het je te vertellen heeft, wel gevoel het in je oproept.
Spreek een intentie uit, zoals: "Net zoals dit blad zich overgeeft aan de wind, geef ik dit aspect van mijn leven over aan de stroom van het universum."
Laat het voorwerp los op de aarde, een rivier of een plek die voor jou betekenisvol is. Voel hoe je ruimte maakt voor iets nieuws.