Vanmorgen vroeg sprak ik diep met mijn wezen. Dit gesprek was heel belangrijk...ik had het namelijk wat verwaarloosd. Er was veel werk te doen, herstellen van het innerlijk netwerk. Diep in mij speelt er veel af, wat onzichtbaar is voor het oog. Herken jij ook vast wel...je voelt en weet dat er verschuivingen plaats vinden...het is alleen nog niet zichtbaar.
Vanmorgen zie ik hoe mijn wezen..onder de oppervlakte herverbind...met nieuwe fonkelende draden. Het is als de paddenstoel...die zicht schuilhoudt diep in de aarde...in de vorm van sporen. Onzichtbaar veld....in vaste vorm....met een diep geduld en vertrouwen om op dat juiste moment boven de grond te komen. Van binnen...want zijn onzichtbare deel is veel groter....oneindig groot netwerk van draden...verbonden als één.
Tot het zich boven de grond laat zien...met zijn unieke vorm en schoonheid. Zijn leven boven de grond zal maar kort zijn....het zal in een explosieve vorm uiting geven....in miljoenen kleine sporen van zichzelf....en elk deel herverbind zich weer in het ontzichtbare veld.
Zo zal het leven oneindig zijn...en brengt het een spoor van leven.
Zo voell ik ook dat mijn innerlijk werk intens groter is...dan wat ik in dit leven tot uiting breng. Maar dat ik mag vertrouwen op wat er nog onzichtbaar is. Mijn mind zal nooit geheel bevatten....wat mijn scheppingskracht is.
Mijn hart weet...voelt...en verbind....zo mag ik steeds deeltjes van mezelf ontdoen van beknellingen. Mag ik steeds weer die nieuwe lagen ontmantelen. Zodat ik mijn leven ten volste mag en kan leven....we zijn onze eigen schepping in spé.
Reactie schrijven